پروردگار،یک کلمه اما نه یک کلمه ی ساده ، نامی است که برای به زبان آوردنش به شهامت نیاز است .گاهی در زندگی به تصاویر و صدا هایی دقت می کنیم که به ما درس زندگی می دهد.
صدای بارش باران،همان صدایی که با تک تک صدای قطره هایش به ما چگونه زندگی کردن را می آموزد.
آسمان،آسمانی که با هر یک از ابر هایش تضاویر زندگی را به ما نشان می دهد و با خنده هایش رعد و برق می زند.
باد،زمانی که بوی باد به مشام میرسد ذهنمان را به آن خطاب میدهیم و غرق صدای زوزه ی باد می شویم می شویم.همان بادی که درختان را به رقص در می آورد .
درست است این ها همه زیبا هستند .اما،همه ی این ها خلقت های کسی نیستند جزء خداوند متعال.خداوند که با اراده کردنش در عرض یک ثانیه زمین را نگه می دارد و زندگی مارا به اتمام می رساند.
منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربتست و بشکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو میرود ممد حیاتست و چون برمی آید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب .
